Vo-Quyen to jeden z najstarszych stylów wietnamskich wykorzystywany do szkolenia wojsk i grup specjalnych w Wietnamie. Uznawany za bardzo skuteczny w walce.

Jest jedną z najstarszych (niezmiennych) sztuk walki uprawianą od tysięcy lat w Wietnamie.  Powstanie tej formy sztuki (systemu) walki związane jest „nierozerwalnie  z historią kraju południowego”. Już od zarania swego istnienia królestwo – znajdujące się na terenie obecnego Wietnamu – było nękane najazdami Chińczyków, a w czasach późniejszych – francuską i japońską okupacją. Sytuacja ta doprowadziła do tego że Wietnamczycy zmuszeni byli doskonalić się w sztukach walki. Ich umiejętność w sztuce walki przyczyniła  się niewątpliwie do wielu zwycięstw i przetrwania tego narodu. A zatem można powiedzieć, że potrzeba walki o niepodległość doprowadziła poniekąd do rozkwitu sztuki walki wręcz. W owym okresie pojawiło się wielu mistrzów, a w tym czterech największych:
Trieu Quang Phuc, Trung Vuong, Lyam De i Bo Cat Dai Vliong. Opracowali oniteorie walki w trzech płaszczyznach. Głównymi wytycznymi teorii są:

• metoda wyższości technik zbliżających, kontaktowych
• sprawność ciała,
• opanowanie giętkości ruchów,
• metoda umiejętności zaskoczenia przeciwnika,
• teoria iluzji.

Dokładna data powstania sztuki Vo-Quyen jest trudna do ustalenia, gdyż brak jest źródeł pisanych dokumentujących ten fakt. Cała wiedza o historii tego stylu przekazywana była ustnie w klanie rodzinnym. Około 200- 300 lat temu nastąpiło otwarcie szkoły dla uczniów nie należących do klanu, i ten okres rozwoju stylu jest stosunkowo dobrze znany. Ze względu na bliskość Chin, sztuki walki Wietnamu czerpały ze skarbnicy chińskiego kung-fu techniki i koncepcje walki, transformując je do własnych potrzeb i warunków.

Pierwotny Vo-Quyen oparty był na mocnych niskich pozycjach oraz klarownych bitych z całego ciała ciężkich technikach, przypominający zachowany do dziś styl VO DYN TAU. Około 250 lat temu nastąpiła modyfikacja, która nadała stylowi więcej miękkości, lekkości oraz spowodowała zakamuflowanie technik w formach. Dzisiejszy Vo-Quyen jest stylem zawierającym w formach ogromną różnorodność technik i koncepcji walki.

Formy tego stylu można podzielić na:

a) formy bez broni:

• „bokserskie” (zbliżone do technik karate, np. forma komandosa),
• wzorowane na ruchach zwierząt (tygrysa, żurawia, małpy, niedźwiedzia, węża itd.),
• wzorowane na procesach zachodzących w przyrodzie (np. forma płynących chmur, forma wody),
• symboliczne (np. forma tańczącej kobiety, forma pijanego człowieka),

b) forma z użyciem broni:

Techniki walki skonstruowane są tak, że preferują dystans średni i długi. W wyniku tego, dużą wagę przywiązuje się do umiejętności poruszania się, sposobów dochodzenia do przeciwnika oraz stosowania ciosów i kopnięć, techniki dźwigni i rzutów są technikami drugiego planu. W stylu tym wyróżnia się 20 podstawowych broni, nazywanych CO KHI VO. Najpopularniejsze z nich to:

• GUOM (miecz),
• RIU (topór),
• KIEM (szabla),
• DAO (noże),
• BONG (długi kij),
• PHAP BUT (krótki kij),
• DAY NGUA (sznury).

Termin wietnamski Vo-Quyen dosłownie oznacza:
Vo – wojenna sztuka, Quyen – forma (po japońsku kata), więc można powiedzieć, że sztuka opiera się na odpowiedniej formie. Wśród wielu różnych form stylu Vo-Quyen do najpopularniejszych zalicza się: Quyen Co Ban – podstawy technik Vo-Quyen, Bach Hac – forma żurawia, Quyen Hoa Hai – forma kwiatu wiosennego(płatki róży), Quyen Ho Hung – forma tygrysa, Quyen Chuyen Mon – forma połączenia różnych stylów. Sztuka walki Vo-Quyen zawiera wielką gamę technik ręcznych i nożnych. Techniki te często są wzorowane na ruchach takich zwierząt jak: orzeł, tygrys, smok, małpa, modliszka, jaskółka, lampart, niedźwiedź i innych. Wiele technik Vo-Quyen  ma  swoje  odniesienie  do  otaczającego  nas  środowiska (rzeczywistości). Stąd też wiele technik w tej osobliwej sztuce walki jest przyrodopodobnych takich jak np.: płynące chmury, woda, ogień i inne. Oprócz wymienionych technik w Vo-Quyen uczy się technik walki z użyciem  broni. Do najbardziej popularnych broni w tej sztuce walki należy zaliczyć: miecz, kij, nóż, a także nunchaku i łańcuchy (które służą do walki).

Styl Vo-Quyen zyskał sobie takie uznanie, że nawet prezydent Wietnamu Ho Chi Minh uprawiał go z członkami swej ochrony i zachęcał  naród wietnamski do jego uprawiania. Vo-Quyen jest uznawana przez tajną Rade Mistrzów jako sztukę mająca charakter rodzimy. Obecnie, aby zostać członkiem  tej szkoły początkujący uczniowie muszą  przejść wiele prób. Vo-Quyen rozwija się w Polsce od 1974 roku, dotarł do naszego kraju wraz ze  studentami wietnamskimi, wśród których znajdował się sam mistrz La Duc Trung 4 dang. On to rozpropagował  tę sztukę walki najpierw w Gdańsku, a następnie w Bydgoszczy, Warszawie i na południu kraju w Pszczyńskiej Szkole Walki, w której założycielom Janowi i Józefowi Brudnym nadał stopnie 2 dang. Następnie na stałe osiadł w Bydgoszczy, w której stworzył Centrum Vo-Quyen.

W lutym  1989 mistrz La Duc Trung zdobył najwyższy stopień wtajemniczenia technicznego 5 dan na egzaminie w Wietnamie.

Trening Vo-Quyen prowadzi się według następującego programu zajęć :

• umiejętności przyjmowania różnorodnych pozycji walki,
• szybkiego, bezpiecznego i stabilnego sposobu poruszania się,
• technik oddechowych,
• technik zadawania ciosów i kopnięć,
• umiejętności wykonywania dźwigni i rzutów,
• strategii walki,
• form walki,
• wolnej walki.

„Opracowano przy wykorzystaniu materiałów ze strony Szkoły Wietnamskiej Sztuki Walki Vo-Quyen„